ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ

Για την Κωνσταντίνα Κούνεβα



Ανάμεσα στο φως της μέρας και το σκοτάδι της νύχτας παρεμβάλλεται η ώρα του σούρουπου. Ανάμεσα στην νομιμότητα και την παρανομία παρεμβάλλεται η γκρίζα ζώνη της μισής νομιμότητας ή αλλιώς της κατ’ επίφαση νομιμότητας. Στη περιοχή αυτή έχουν παγιδευτεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, χιλιάδες εργαζόμενοι, που υφίστανται την ιδιόμορφη μισονόμιμη εκμετάλλευση του «θηρίου με τα σιδερένια δόντια*», των «μισονόμιμων» εργολάβων του ανθρώπινου μόχθου, των ενοικιαστών εργαζομένων, των θηρίων που τρέφονται με το κέρδος από φριχτά παιχνίδια, που παίζουν με τις ζωές των ασήμαντων και των ταπεινών. Για τα χρήματα, τα χρήματα, που δεν έχουν οσμή ή χρώμα ή αισθήματα.

Επίθεση με καυστικό οξύ στο πρόσωπο, το κεφάλι και τον ώμο της Κωνσταντίνας Κούνεβα πραγματοποίησαν άγνωστοι στις 12 τα μεσάνυχτα της 22-12, που την περίμεναν έξω από το σπίτι της την ώρα επιστροφής από την εργασία της, με αποτέλεσμα η γυναίκα να βρίσκεται από τότε στην εντατική.

Μιλώντας στο ραδιόφωνο του Αnt1, η αντιπρόεδρος του συλλόγου Βάσω Τσούνη κατείγγειλε ως υπευθύνους για την επίθεση εργολάβους των συνεργείων καθαρισμού. Η κ. Τσούνη είπε ακόμη ότι έχουν απειλήσει τηλεφωνικά και την ίδια και άλλες συναδέλφους. Η ίδια έκανε γνωστό ότι η Κούνεβα έχει χάσει το ένα μάτι της, ενώ βρίσκεται σε κώμα.

Οι φωνητικές της χορδές, όπως και ο λάρυγγας, ο οισοφάγος και το στομάχι της έχουν καεί. Την ανάγκασαν άραγε να το καταπιεί τα ανθρώπινα θηρία;

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήρθε σε κόντρα με την εργοδοσία της «ΟΙΚΟΜΕΤ», πανελλαδική εταιρεία καθαρισμού, που υπενοικιάζει αλλοδαπούς – κυρίως – εργάτες. Ιδιοκτήτης της εταιρείας είναι ο Νικήτας Οικονομάκης, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, και απασχολεί – τρόπος του λέγειν – πάνω από 1.000 εργαζόμενους. Οι τελευταίοι, όπως καταγγέλλει ο σύλλογος τους, υποχρεώνονται να υπογράψουν «λευκές συμβάσεις», δουλεύουν για 6 ώρες και πληρώνονται για 4-5, απολύονται, εκβιάζονται, αλλάζουν δουλειά συνεχώς. Ο Οικονομάκης έχει αναλάβει εργολαβικά τον καθαρισμό του ΗΣΑΠ και άλλων δημόσιων οργανισμών.

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα είχε το θράσος να ζητήσει ολόκληρο το δώρο των Χριστουγέννων, για τον εαυτό της και τις συναδέλφισσές της, καταγγέλλοντας την εργοδοσία για παρανομίες. Είχε προηγηθεί από την «εταιρεία» η απόλυση της μητέρας της και η μετακίνηση της ίδιας στο Μαρούσι.

Έγινε στόχος γιατί είναι γυναίκα και μετανάστρια συνεπώς πιο ευάλωτη, αλλά και γιατί πιστεύουν ότι είναι αδιανόητο μια ξένη, μια μετανάστρια να δραστηριοποιείται στην πρωτοπορία της υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων. Η Κωνσταντίνα σήκωσε το ανάστημα της απέναντι στους εργοδότες της, γιατί έχει αξιοπρέπεια.

Η επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα δεν ήταν ενέργεια “θερμοκέφαλων”. Δεν ήταν η «κακιά η ώρα». Ήταν προσχεδιασμένη ενέργεια. Ήταν το αποτέλεσμα της εφαρμογής των νόμων του ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας που έβαλαν τα ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού στο δημόσιο, τις ΔΕΚΟ και τα νοσοκομεία και κατέστησαν τα κυκλώματα της νύχτας και της εκμετάλλευσης, επιχειρήσεις. Με μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους. Εξοντωτική δουλειά, και τρομοκρατία. Όλα αυτά παρ’ ότι η απευθείας πρόσληψη καθαριστριών είναι φτηνότερη για το δημόσιο και αξιοπρεπέστερη για τις καθαρίστριες.

Όμως το πιο σημαντικό φαίνεται να είναι ότι αυτή η δολοφονική επίθεση φαίνεται να έχει γενικότερο στόχο, τον εκφοβισμό των συνδικαλιστών και των εργαζομένων, μια πρακτική που έχει βαθιές ρίζες στη χώρας μας αλλά και στο εξωτερικό, στην Ιταλία, στην Αμερική, στην Κολομβία. Οι απειλές, οι ξυλοδαρμοί, οι μαύρες λίστες που έβαζαν τους συνειδητοποιημένους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές, φαίνεται ότι πέρασαν σε μια νέα φάση.

Νομίζουμε ότι η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι η έκφραση και το σύμβολο των νέων ανθρώπων που αντιστέκονται και διεκδικούν, και για το λόγο αυτό έχουν στοχοποιηθεί. Σήμερα δεν αρκεί μόνο η λεκτική καταδίκη της δολοφονικής απόπειρας εναντίον της.

Προτείνουμε τα κινήματα, τα κόμματα και οι οργανώσεις που αντιδρούν στο σύγχρονο νεοφιλελευθερισμό, να μην επιτρέψουν το «σχεδιαζόμενο θάψιμο» της υπόθεσης, να μην περιμένουν από την κυβέρνηση την οποιαδήποτε αντίδραση. Αντίθετα να προχωρήσουν πρωτοβουλιακά σε :

• Αναγόρευση της Κωνσταντίνας Κούνεβα σε σύμβολο της νέας εργατικής τάξης και των αγώνων της, που γυρνά την πλάτη σε κυβερνητικούς και κομματικά ελεγχόμενους συνδικαλισμούς.

• Που αγωνίζεται μέσα στην καθημερινότητα της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων στους χώρους δουλειάς, αγνοώντας τις απειλές εναντίον της και εναντίον της οικογένειας της και τολμά να συγκρουστεί με το «θηρίο με τα σιδερένια δόντια» της εργοδοσίας.

• Πιστεύουμε ότι πρέπει να φροντίσει το κίνημα και κυρίως οι οργανωμένες μορφές του, να δοθεί οικονομική κάλυψη όχι μόνο των σημερινών, αλλά και των μελλοντικών αναγκών της ηρωίδας Κούνεβα, και μια εργασία αντίστοιχη με τη μόρφωση της, αν βέβαια μπορέσει στο μέλλον να εργαστεί.

• Να διεκδικήσουμε να μην λησμονηθεί η θυσία της, και το παράδειγμα της να γίνει μπούμερανγκ κατά των επίδοξων δολοφόνων της। Αλλά και κατά όσων επεξεργάζονται νομοθετήματα που εκτρέφουν παρόμοιες καταστάσεις.


Γιατί η Κ. Κούνεβα είναι μια αξιοπρεπής και θαρραλέα γυναίκα. Είναι καθηγήτρια στη Βουλγαρία, πτυχιούχος αρχαιολογίας και ιστορίας της Τέχνης. Αναγκάστηκε να μεταναστεύσει λόγω της άθλιας κατάστασης της χώρας της. Δεν δίστασε να βγει στο μεροκάματο για να βοηθήσει την οικογένεια της. Συνδικαλίστηκε για να περιφρουρήσει την αξιοπρέπεια της και να αντιδράσει σε συνθήκες εργασίας που θυμίζουν 19ο αιώνα.

Είναι τώρα η στιγμή το αριστερό κοινωνικό κίνημα να πάρει πρωτοβουλίες για να υπερασπιστεί την θαρραλέα γυναίκα και μετανάστρια. Να την υψώσει σε σύμβολο του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.

Γιατί τα «σύμβολα» είναι τα πραγματικά όπλα που μπορούν να δημιουργήσουν μια διαφορετική δίκαιη πραγματικότητα.

dkoun49


*φράση από ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη.

ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

Λένε ότι η μνήμη είναι η προσωπική μας ιστορία. Κι ακόμη λένε ότι η κοινωνική μνήμη είναι η κωδικοποιημένη, μη γραπτή (ανεπίσημη), ιστορία. Υπάρχει λοιπόν στις μέρες μας, τις τελευταίες μέρες του 2008, μια αποθησαύριση κοινωνικής μνήμης σε χιλιάδες νέους, μιας μνήμης που, σε μεγάλο βαθμό, θα διαμορφώσει την αυριανή κοινωνία, όταν εμείς οι μεγαλύτεροι τους παραδώσουμε τα ηνία, εκλιπαρώντας την επιείκεια τους για όσα «λανθασμένα» πράξαμε και για όσα «σωστά» παραλείψαμε να πράξουμε.

Και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα που αναδύεται μέσα από τα τραγικά γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008.

Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές μια αποτρόπαιη οσμή καλύπτει το ελάχιστα εορταστικό τοπίο της πρωτεύουσας. Στη μπόχα της σήψης και της διαφθοράς των ποικίλων Βατοπαιδίων, έχουν προστεθεί η εικόνα της ανεξέλεγκτης βίας, το χρώμα του αίματος, οι κορώνες για ζημιές στις τζαμαρίες των τραπεζών και των καταστημάτων. Η υποκρισία των ΜΜΕ δεν έχει όρια. Σε μια νύχτα λησμόνησαν την οικονομική κρίση που ταλανίζει την οικουμένη και ρίχνουν όλα τα βάρη της κακοδαιμονίας που πλήττει την αγορά στη νεολαία που διαδηλώνει, αναίτια όπως υποστηρίζουν, και όπως συμπεραίνει ο τηλεθεατής από τον καταιγισμό των «γιατί;» των «νοικοκυραίων» ιδιοκτητών. Λησμόνησαν τους μισθούς των 500-700 ευρώ, την ανασφάλιστη εργασία, τον τζόγο με τα περιουσιακά στοιχεία των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο, τα δομημένα ομόλογα, το ελαστικό ωράριο και την εργασία φασόν, την επί χρόνια απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης που στόχο έχει την εμπορευματοποίηση της, τα χάλια του ΙΚΑ, το γεγονός πως σταμάτησε για ένα μήνα η χορήγηση φαρμάκων στους ασφαλισμένους από τα φαρμακεία με συμμετοχή, την ανεργία και την υποβάθμιση της ζωής. Το Βατοπαίδι και τη Μονή Τοπλού.

Ποιοι λοιπόν εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού στην κοινωνία μας;

Ποιοι βρίσκονται πίσω από τα τσιμέντο και το μπετόν που πνίγουν τις πόλεις; Πίσω απ’ τους μεγαλοεργολάβους του Ελαιώνα. Πίσω από τις off shore και real estate εταιρείες των ποικιλώνυμων εκκλησιαστικών Μονών. Πίσω από τις εταιρείες πετρελαίου και τους υπαίτιους της κλιματικής καταστροφής του πλανήτη; Πίσω απ’ τα μεταλλαγμένα τρόφιμα και το νομοσχέδιο για τον τουρισμό που καταστρέφει τις ακτές; Πίσω από την άρνηση της γενίκευσης της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στους μαθητές – αυριανούς πολίτες; Αυτοί είναι οι ένοχοι για τον βιασμό της φύσης και της κοινωνίας. Όσο και αν προσπαθούν να κρυφτούν με εκδηλώσεις τύπου greenwashing, όπως για παράδειγμα το Green design festival του κ. Νικήτα Κακλαμάνη στο Σύνταγμα, ή την έκθεση «Περιβάλλον – Δράση 08» του κ. Σουφλιά στη Βίλα Καζούλη.

Πίσω από τους στρουθοκαμηλισμούς και τα μεγάλα λόγια ανθεί η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, των βιβλίων, των εικαστικών εκδηλώσεων, της μουσικής παραγωγής. Μέσω του συστήματος των χορηγιών ελέγχεται κάθε σχεδόν δραστηριότητα που μπορεί να ενοχλήσει, και αν αυτό δεν αρκεί τότε ένα βαρύ πέπλο σιωπής ή παραπληροφόρησης πέφτει από τα ΜΜΕ και θάβει κάθε τι ενοχλητικό. Σχεδόν ότι λέγεται στις μέρες αυτές, συνιστά μια κυνική απόκρυψη και άρνηση των πραγματικών αιτίων της κρίσης της κοινωνίας. Ότι δηλαδή η νέοι έχουν εξεγερθεί απέναντι στην δυσωδία των παρωχημένων αξιών και πρακτικών που πνίγει το μέλλον τους. Οι σπασμένες βιτρίνες είναι το αποτέλεσμα όχι μόνον του ζοφερού κοινωνικού-περιβαλλοντικού-πολιτιστικού αύριο, αλλά και το μίσος για ότι η κοινωνία των 2/3 τους αρνείται. Το μίσος που ένα απαράδεκτο και αντιπαιδαγωγικό σύστημα εκπαίδευσης έχει σωρεύσει στην ψυχή τους από τα τρυφερά παιδικά τους χρόνια. Η συμπεριφορά των νέων δεν μπορεί να γίνει κατανοητή εκτός αν την παραλληλίσουμε με αυτήν ενός εντόμου που παγιδεύτηκε στον ιστό της αράχνης. Γνωρίζουν οι νέοι ότι θα αποτελέσουν την τροφή ενός συστήματος που έχει την μορφή της αράχνης και το οποίο θα κατασπαράξει τις ζωές τους χωρίς λύπηση. Γνωρίζουν ότι η αράχνη αυτή έχει πολλές μορφές, πολλές στολές, πολλά προσωπεία, πολλές όμορφες δηλητηριώδεις βιτρίνες. Το παγιδευμένο έντομο, που είναι οι νέοι, αντιδρά απέναντι σ’ αυτήν την παγίδα που το απειλεί, σπασμωδικά και βίαια. Το μόνο που θέλει είναι να προστατέψει τη ζωή του.

Οι ενήλικες παρακολουθούμε τα γεγονότα με μεταχρονολογημένα αισθήματα, λησμονώντας τη δική μας νεότητα, παραγνωρίζοντας ότι κι εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον, είμαστε έντομα πιασμένα στον ίδιο ιστό της αράχνης. Έχοντας όμως αποδεχτεί τη μοίρα μας. Αναμένοντας πλέον παθητικά την αναγγελία της άφιξης στον τελικό σταθμό, στη διαδρομή της ζωής μας. Η σχέση, ημών των ενηλίκων, με τους νέους, είναι μια σχέση στην οποία απουσιάζει η κατανόηση. Είναι μια σχέση που δεν υπάρχει η θέληση, η υπομονή και ο σεβασμός για τη διαφορετικότητα της γλώσσας, της ματιάς, της αντίληψης του κόσμου και του μέλλοντος του κόσμου. Με ευθύνη ασφαλώς ημών, των ενηλίκων, που ασκούμε, στο βαθμό που ασκούμε, εξουσία, (σαν εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι, βουλευτές- πολιτευόμενοι και παρατρεχάμενοι, ιερείς, τραπεζίτες, προπονητές, λοχίες, βολεμένοι και αβόλευτοι, καλλιτεχνίζοντες, μανάδες και πατεράδες, κ.ο.κ.), υποθηκεύοντας το μέλλον και τις ζωές των παιδιών μας, με στυγνότητα και αδιαφορία.

Αγνοούμε άραγε ότι η κρίση που διανύουμε είναι πολυεπίπεδη; Ότι συνίσταται τόσο από την οικονομική όσο και από την κοινωνική, πολιτιστική, περιβαλλοντική, συνιστώσες. Οι οποίες θα δημιουργήσουν τα επόμενα χρόνια, μια σειρά διαδοχικών εκρήξεων ποικίλων μορφών. Από την επιδημία σήμερα της χολέρας στην Ζιμπάμπουε, μέχρι τα αποτελέσματα αύριο της λειψυδρίας, τα τύπου ’29 οικονομικά κραχ, και τα ποτάμια, μεθαύριο, των κοινωνικών και οικολογικών προσφύγων, που κοντόφθαλμες πολιτικές τύπου Σέγκεν, προσπαθούν να εμποδίσουν. Ή τον μονοδιάστατο, ρηχό, παθητικό, πολιτισμικό άνθρωπο, που τα ΜΜΕ προσπαθούν να δημιουργήσουν.

Όμως οι νέοι δεν αγνοούν. Ή ενστικτωδώς διαισθάνονται. Όντας υπό το κράτος του πανικού, όντας ξένοι σε μια α-κοινωνική πολιτεία, απεχθή, βίαιη, ωμή, που είναι ότι εμείς οι μεγαλύτεροι διαμορφώσαμε, μη έχοντας εν τέλει καμιά ευθύνη για την κοινωνία αυτή, αντιδρούν σε ότι την εκφράζει. Σπάζουν βιτρίνες και ΙΧ, επιτίθενται άοπλοι σε ποικιλόμορφες στολές, αποδοκιμάζουν κομματικούς μηχανισμούς, βγάζουν αναιδώς τη γλώσσα στα κανάλια μονόπλευρης ενημέρωσης. Υπάρχει ένα υπόβαθρο στα πρόσφατα γεγονότα που η τηλεοπτική φλυαρία και η πολιτική κοινοτοπία, αρνούνται να καταλάβουν.

Κι όσο συμβαίνει αυτό, τότε ο μετεωρολόγος των καιρών μόνο μια πρόβλεψη μπορεί να κάνει: «A hard rain's a-gonna fall» του πάντα αγαπημένου μας Bob Dylan. Ή με άλλα λόγια «έρχεται βροχή έρχεται μπόρα…», του δικού μας Διονύση Σαββόπουλο.

Εύχομαι ένα διαφορετικό, ένα καλύτερο 2009 σε όλους μας, αλλά και, κυρίως, στους νέους, και σ’ όλο τον πλανήτη, σ’ όλα τα ζωντανά πλάσματα που συνταξιδεύουμε με το διαστημόπλοιο «Γη».

Δ. Κούνδουρος